insan böyle bir durumda oldugunu anladığı zaman kalabalıktır çevresi, dostum dedigi insanlarla beraberdir o sırada. ama oturup bir an için cevresindekilere bakar ve sahteligin farkına varır. kötü gün dostu arar bulamaz, başını omzuna koyacak bir dert ortagı arar bulamaz, ve aslında yalnız oldugunu farkeder, dışarıdan oyle gözükmese bile. kalabalık bir yalnızlığın içinde bulur kendini, söylenen sözlerın cok ama konuşulanların boş olduğunu farkeder, ve işte ancak o zaman yalnız oldugunu anlar.