Unutursun

Bak işte, oturmuş seni bekliyorum.
Soğuk bir kafenin yumuşak deri koltuğunda, üzerimde ağır kabanımla oturmuş gelmeni bekliyorum. Kapının dibindeyim, gelir gelmez göreceğim seni. Ortalık papatya çayı kokuyor. Kendim için değil senin sevdiğini bildiğim için garsondan istedim. Önümdeki masa kırıntılarla dolu, az önce bitirdiğim kahvaltının artıkları. Temizlemelerini istemedim, geçirdiğim zamanı görmeni istiyorum. Kafenin patlak hoparlörlerinden cızıldayan ağlak nağmelere karşı kulaklıklarımdan dökülen dingin müziğim seni beklerken bana eşlik edecek.
Bu sabah içimde geçici bir acıyla uyandım. Sönmüş bir yangının son etkileri. Yatağımı topladım, akşamdan kalma bulaşıklarımı yıkadım, kirli çamaşırlarımı ayıkladım, üstümü giyip sokağa attım kendimi. Dışarıda yalancı bir kar vardı. Toz gibi yağıyordu. Islatmaktan çok manzara yaratıyordu. Bense üşümüş ve aç karnımla Bahariye'nin ara sokaklarında o kafeyi arıyordum. İsmini hatırlamıyordum ama görsem tanıyacağıma emindim. İtirafıma karşılık milyonda bir şansımı söylediğin kafeydi. Sonra defalarca benim de hesapladığım ve ne kadar uğraşsam da seninkinden yüksek çıkaramadığım şansım. Gülüp geçmiştik üzerinden hatırlarsın belki, bir an ergenliğine gitmiştin ve bu konuyu hiç konuşmamış gibi evlerimize huzur içinde uyumaya hazır dönmüştük.
O gece gözümü kırpmadım. Sabah olmadan kalkıp tekrar o kafeye gittim. Üzerinde beraber yürüdüğümüz kaldırımlar, önünden geçtiğimiz dükkânlar, içinde umutla beklediğimiz otobüs durakları, birbirinin aynı sarı dolmuşlar, inadına yağan pis yağmur, hepsi o gecenin bir parçasıydı. Seni aklımdan çıkarmak istiyorsam hepsinden ayrılmalıydım. İşe taşınmakla başladım. Şehrin öbür kıtasında, betondan ormanın en tepesindeki kovuğa, elimde seni hatırlatmayan ne kaldıysa, hepsiyle beraber yerleştim. Arada