AHKÂM (Ara verildi.)

Yaşamak gerekirdi. İhanet eden insanlara inat, yıldızsız gecelere inat, barışsız ülkelere inat yaşamak gerekirdi. Mutlu olmasan da, şu hayatın mutsuz suratına karşılık vermek zorunda kalsan da o yolları yürümeli, bu hayatı sürdürmeliydin. Belki yalnız, belki kalabalık... Belki sıradan, belki alışılagelmişin dışında...

Ferda da bütün bunlara inat bu dünyaya katlanıyordu. Çevresindeki ikiyüzlü insanlara inat, başındaki dertlere ve yalnızlığına inat yaşıyordu. Lakin herkesin bir sınırı vardı. Onun da sınırı gelecekti.

Hikayemizin asıl kahramanı babasının ihanetiyle bu romana başrol oldu. Ondan sonraysa bütün dertler çorap söküğü gibi geldi. Annesinin intiharı... Babasını bırakışı ve kendi başına yaşamaya çalışması... Ayla'sı, Demet'i, Serap'ı, Umutcan'ı, Çakıralp'i, Atahan'ı ve Kaan'ı...

Bir de hayatına dahil olan ancak asla sesini duymadığı veya yüzünü görmediği birisi daha vardı. Her attığı adımdan, her aldığı nefesten kaberi olan birileri vardı. Ve o veya onlar kendilerine KK diyordu. Bu kısaltmanın anlamı neydi?

"Geçmişten ne kaldıysa yaktım, yıktım, kalbim savaş yeri..."