BİR KARDEŞİM OLSUN..

Küçüklüğümden beri bir kardeşimin olmasını isterdim ya da bir abi,bir abla.Şuan 14 yaşındayım gene bir kardeşim veya abim olsun isterdim.Ama annem ve babam olmuyor olmayacak dediklerinde ben umudu kesmedim.Neden mi ? İçim de hep bir his vardı..Ama bu his bir gün bitecekti.Emindim sabah kahvaltı masasında ;
Babam : Kızım yesene şu yemeğini !!!
Ben onlara bakıyordum sanki bir kardeşim varmış gibi hissediyordum !
Annem : Kızım bu umudu bu hayali bırak allah aşkına kaç yaşına geldik artık..
Ben : Ben bu evde tek başıma durmak istemiyorum tamam mı ? ! diyerek kapıyı sert vurarak okula gittim.Geldiğim de en yakın arkadaşlarım Damlanur ve Eylül teselli etmeye başladılar.Onlar mutluydu özellikle Eylül bir abisi ve küçük kız kardeşi vardı.Abisi onu severdi.Damlanurun ablası vardı.Peki ya benim ? Benim neyim vardı..hiç bir şeyim...! Derse girdik ödev mi ? Yapmamıştım ve hoca konrtol etmeye başlayınca..
Hoca : Ne oluyor sana kızım kaç aydır ödev yapmıyorsun yazılıların düşük sen böyle değildin !!!
Sustum ve tekrar sustum ..
Hoca : Disipline gideceksin bir daha yaparsan 1 değil 2 değil 3 değil !
* Zil çalar *
Eylül : İyi misin ?
Damla : 4 yıldır bu hise takılıp kaldın canım ya..
Ben : Kendimi bir bebek gibi hissediyorum !
* Eylül sarılır *
Damlanur : Kıskanırım ama ya !
Ben : Gülümsedim ve gel gel dedim.
* Üçümüz sarıldık *
O kızları kardeşim gibi görürdüm çünkü öyleler zaten.Eve geldim.
Annem : Kızım konuşabilir miyiz ?
Ben : Konuşmak istemiyorum..
* Odama yürüyordum ve.. *
Annem : Senin bir abin var !!!
Şok oldum durdum 1 adım atacaktım ayağımı geri çekmedim şok oldum ve sessizliği bozdum ;
Ben : Ne ne diyorsun nerede ? !
Annem : Varmış baban biz 1 yıl ayrıyken biriyle olmuş..
Ben : Baba.. diyerek sadece gözümden bir yaş akıttım..