Most płaczącej wywerny

Granicę między dwoma oddzielonymi od siebie lądami stanowi Most Płaczącej Wywerny. To stara budowla, wzniesiona przez bezimiennych budowniczych, których wyżłobione niegdyś na bruku imiona zostały wytarte przez piaski czasu i stopy nielicznych przechodniów. Most postawiono jako rezultat pokojowych rokowań między dwiema odrębnymi wyspami: Asherit i Mysitis.
Niebo Asherit spowija mrok, a jej mieszkańcy kryją się w kamiennych miastach pod powierzchnią ziemi. Ich skóra w większości ma kolor hebanu, występuje jednak nieliczna grupa bladych elfów, stworzeń uważanych za boskich posłańców.

Jeden z mieszkańców mrocznej wyspy, młodzieniec o imieni Henrir, przedostaje się do Mysitis. Ucieka przed wpływami pozostałej w kraju dzieciństwa matki. Nie zazna spokoju. Wszedzie wypomina mu się niecodzienny wygląd, toć to przecie przeklęte nasienie!
Popełnia wiele błędów. Nie wie, że na swój azyl może sprowadzić zagładę.

Isara oczekuje w wieży na księcia z bajki i co rano spogląda tęskno na linię horyzontu, gdzie ma się jej luby pojawić. Tylko że nie więzi jej ani smok, ani czarownica. Ona jest każdym po trochu. Mami, grymasi i sprowadza śmierć. Ale samotność zaczyna doskwierać.

Sukub Iris dawniej zarabiała na życie jako dama do towarzystwa, jednak pewnego razu mało co nie została zamordowana w trakcie świadczenia "usług". Wzmocniona przez cierpienie, wspierana przez wiernego towarzysza, wyrusza na poszukiwanie oprawcy. Nie spocznie.

Czasem, za sprawą niezbadanej magii, wywerna z mostu płacze.
Czy były to łzy przelane nad mieszkańcami krainy mającej być poświęconej światłu i radości? Wielu badaczy starało się temu dociec, ale ich zapiski bywały niszczone przez rozkrzyczanych kapłanów, mężczyzn o groźnych obliczach, którzy starali się zrobić wszystko, by prosty lud nie posiadł wiedzy potrzebnej im do samodzielnego funkcjonowania. Dyktowali i kłamali.

Czy może mieli rację?