Arsız gözlerini üzerimde gezdirdi."Tabi annecim sevimli beslemeyi parka götürüm.Ece Hanım gülümseyerek ve biraz sinirli bir şekilde oğluna baktı."Besleme demen çok yalnış maya artık senin kardeşin". Bu sözler yine onu çileden çıkarmıştı."Ne zaman yetimhaneden alınan biri kardeşim oldu anne? O zaman barınak'tan aldığım köpeğim de kardeşim"tek kaşını kaldırıp meydan okuyan bakışlarını yine annesine dikmişti.Boğazımda oturan yumruğu geçirmek için yutkundum.Ama o yumruda dışlanmışlık vardı sürekli hor görülmüşlük vardı ve asla geçmemeye yemin etmişti.Yetimaneden alınınca Sonunda birazcık seviliceğimi düşünmüştüm ama sonu yine hüsran olmuştu.Doğarken kordonuma hüzün bağlamisti ben mutlu olmazdım hele o varken asla sevilip mutlu olmama yemin etmiş O varken.