MODERN GÖRÜCÜLÜK

Gözlerim doluyor. Yıllardır beklediğim soru, Çelik'in dudaklarının ucundan dökülüverdi. Bunun için mutluluktan gözlerim doldu sanıyorsunuz, değil. Biricik sevgilim kocam olacak, sevgililer tatlı tatlı anlatılır. Ama kocalar sevimsiz herifler. "Çelik sen öyle olmayacaksın değil mi!" diyemedim. Çelik'in mutluluktan sandığı göz yaşlarımın arasında tek kelime: "evet"

Çocukken ilçeye alışverişe gittiğimizde en çok marketleri severdim. Neden mi? Çok basit. Bir çocuğun hayattan beklediği her şey, raflara dizilmiş beni bekliyordu. Sayısız çikolata, gofret, kola, cips hepsinden çeşit çeşit sepete koyardım. Yetmezdi. bıraksalar marketi sepete dolduracaktım. Ama kasaya yaklaştığımızda gerçeklerle yüzleşirdim. Annem cüzdanından bir alışveriş listesi çıkarırdı. Bunlar hayatın olmazsa olmazlarıymış. Öncelikle onların alınması gerekirmiş. Sonra küçük bir hesap yapardık. Sepete şuursuzca koyduklarımın içinden bir daha seçim yapmak zorunda kalırdım. Geride bıraktıklarımı raflara dizerken hep aynı şeyi söylerdim. "Bir gün size de sıra gelecek."

"Abi! kafan çıkmıyor, eğil biraz. Eveeet gülümseyin."

"Abi! abi!" Bu abi yoksa Çelik mi diye başımı kaldırıyorum. Çelik'in başı benimkinin üstünde. Annemin dediği gibi, Eğilmiş bana bakıyor. Mesafe tam bir kafa boyu. Yani başını eğen abi Çelik!

Çok sevdiğim arabamın boyası solmuş. Apartmanın kapısı ne kadar demodeymiş. Merdivenler eski mermer, evin koltukları yıpranmış. Bugün tüm maddiyatım, maneviyatımın etkisi altında sislenmiş.

Baraklı paket şekermiş, ayaklarımın bastığı halı çimen. Başımdaki tavan, beyaz bir bulut. Kışın ardı baharmış. Güller kırmızı. Kızıl ufuk akşam değil gün doğumu. Penceremdeki serçe hüdhüdüm. Bana gelmiş.