Karanlığın Işığı

Eve dönüyorum ama hangi yoldan gittigimi bilmiyorum.
"Ayaklarım beni kendiliğiden götürüyor". Durduramıyorum kendimi
sanki her yol aynı yere cıkıyormuş gibi geliyor bana. En son kendimi
nereye attıysam ni kapının önünde buldum kendimi. Daha önce hiçbir yerde görmediğim bir kapıydı. Gece karanlığında sokakta tek ben ve yanıp sönen sokak lambaları. Birkaç dakika olduğum yerde hiç konuşmadan etrafıma baktım. Buradan evime nasıl gidebilirim onu dahi bilmiyorum. Sonra sokağın sessizliğinde omuzumda bir el hissettim arkamı dönemiyordum, sonra kulağıma yavaşca *çakmağınız varmı bayan?* dedi. Hiç arkamı dönmeden hızlıca uzaklaştım. En sonda kendi evime gelebilmiştim. Kapıyı yavaş yavaş açtım ve karşımda 'saat kaç oldu nerdesin sen' diyen annemi gördüm. Duymamazlıktan geldim ve odama doğru yöneldim, odama girdiğimde aklıma yoldaki omzuma dokunan adam takıldı. Acaba o adam kimdi...?
Neyse diyip sıcak bir duş almaya karar verdim, duştan çıktım ve direk yatağıma yönelip uzandım.