Siyah'tan Beyaz'a

Rüzgar ve Vuslat 'ın hikayesi bu. Karanlık bir kız ve beyaz bir çocuk. Ne kadar zıt olsalarda birbirlerini tamamlayan birer mıknatıs ın hikayesi bu...

~KESİT~

"Sahilde yürümeyi seviyorsun demek. Ortak noktamızı buldum." Tanıdık sesi duyunca ona döndüm. Gülümseyerek beni izliyordu.

"Evet. Peki sen? Rüzgar. Sahilde yürümeyi sevmez misin?"

Bir süre sessizlikten sonra
"Deniz.... Deniz insana huzur verir. Kötü anılarını bir süre unutturur. İnsanın kafasını dinlemesini sağlar. Sağlıklı düşündürür. Ve emin oldurur. Bu ortamı sevmeyenler gerçeklerden kaçanlarıdır.. "

Çok doğru ve mantıklı konuşmuştu. Evet. Annemin öldügü ilk zamanlar deniz ı izlemeye gelmezdim. Çünkü gerçeklerden kaçardım. Deniz in bana annemin ölümünü hatirlatmasindan korkardım...

Rüzgar sesizliği bozarak " Oturmak ister misin?" Diye sordu.
Cevap vermeden kumların üstüne oturdum....