Olağanüstü

Hıçkırıkları sözünü keserken gözümden bir damlanın elimi düştüğünü hissettim. İşte buyuzden ondan uzak duruyordum. Böyle bir zamanda o boşluğu kapatacak birşey arıyordu. Ama bu ben olamazdım. Bunu o boşluğu ben hak etmiyordum. Ben zaten boşluktum. Şuan şurada bile hala kalbi atan ama lanet olası görünmeyen bi ucubeydim. Onun kalbindeki boşluksa benim cennetimdi. Biliyordum. Ama ben o cenneti hak etmiyordum. Hızla yanından kalktığım da çıkan yaprak hışırtısıyla beraber içimden bi küfür savurdum.

"Kim var orada ?"

Hera'nın boğuk ve ince sesini duyduğumda ona doğru döndüm. Kızarmış ve şişmiş gözlerini inanılmaz bir şekilde sanki beni görüyormuşçasına gözlerime dikmişti. Bu inanılmazdı. Arkamı dönüp hızla uzaklaşmaya başladığımda yerdeki yaprakların çıkardığı sesleri umursamıyordum.

Çünkü ben olduğumu biliyordu...