Herşey şiirlerle başladı. Vuruldu Şiir gibi bi güzele. Ve sonunda yoruldu. Yenik düştü aşka... Rüzgarın Sonu geliyordu. Son Papatyasıyla... Aklına gelmezdi bir zamanlar canım dediklerinin gidebileceği. Gidenin de bir duruşu,asaleti olurdu.Defalarca biriktirdiği göz çukurlarında elvedalarsa akıp yol olurdu.Yanaklarından dudaklarına.Susardı Rüzgar. Haddinden fazla esip savurmuştu canım dediklerini. Artık anlıyordu sevdiğinin neden 'Sus Artık'dediğini... Her insan iyi bi başlangıç için gülerdi. Gülerdi bir zamanlar Rüzgar. Aşka düşmeden önce... 'Gün olur unutursan ' derdi iki aşık. Unuturlardı işte o vakit unutabilmeyi. Çok sevende unutur giderdi... Kalan olmak yanlızlığın tadını almaktı. Rüzgarın Aşkı pek iştahsızdı...