Anne Yarısı

Semra kucağındaki kundağa baktı. İçinde herşeyden habersiz mışıl, mışıl uyuyordu. Semra gözlerinden birbiri ardına akan yaşları durduramıyordu. Babası onlara sırtını dönmüştü, bu yetmemiş sevdiği adam bile kucağındaki minik bedeni kabul etmemiştir. Semra karşısındaki eve baktı iki katlı güzel bi yapı,zilini titrek elleriyle çaldı. Bir müddet sonra kapıyı çok tanıdık bir yüz açtı.

- Semra! İyi misin?

Mehmet karşısında göz yaşları içindeki genç kıza baktı. Yıllardır içinde büyüttüğü aşkı yüzünden her damlada canı yanıyordu. Ne göz yaşlarını sile biliyor nede ağlamasını durduracak bir şey yapabiliyordu.

- ben! Elif evde değil Mehmet gitsem iyi olur yanlış anlarlar. Senide zor durumda bırakmak istimiyorum.

Mehmet karşındaki konuşan kızın ne saçmaladığını düşündü. Kim umrundaydıki şuan sevdiği durmaksızın göz yaşı döküyordu.

- elif iki gündür yok ama illa giderim olmaz senle kalamam dersen sen evde kal ben arkadaşıma giderim. Küçük bir bebek var kucağında itiraz istemiyorum!