Hangimiz acılara dur diyebildi ? Galiba hiçbirimiz . İnsan bir süre sonra kendinden de nefret ediyor , herşeyin sorumlusunu kendi tutuyor . İnsan 1 kere aşık olur derler ya , o gerçekmiş meğer , diğerleri sadece hoşlantı adı verilen boş bir şey . İnsan aşık olunca kalbi yerinde durmuyor , adeta coşuyor bu deli gönül , hayatını onun üzerinde kurmaya başlıyosun , mesajlaşıyosun , şarkı dinliyosunuz vee bitiyor . Her aşk böyle mi bitiyor yoksa daha deli ve tutkuluları var mı ? Tabi bide karşılıksız olanlar var , en kötüsü de ne biliyor musun sen onu severken o başkasını seviyor .Onun bi başkasını sevdiğini duyduğunda kalbine batan o iğneler , boğazına inen düğümleer .. Ve sen bu kötü ana sadece gülümseyerek bakıyosun , hayat o kadar acımasız ki herkes aşkından bi ders alıyor . Tamam , bi daha sevmek yok diyosun kendi kendine , ama ne zaman onun fotoğrafını görsen , ne zaman beraber dinlediğiniz şarkı çıksa aklın başından gidiyor .
"Eksiklerimiz kusurlarımız değildir."
Ailem beni hep bunu söyleyerek büyütmüştü. Eksikleri olan insanları dışlamamayı, onları sevmeyi öğretmişlerdi. Ama neden bahsettikleri şey kendi başlarına gelince bana sahip çıkmamışlardı, yük olarak görmüşlerdi.
Benim güzel bir hayatım vardı. Sevecen bir ailem vardı. Beni çok seven bir nişanlım. Gerçekleştireceğim hayallerim...
Sonra bir gün bir kaza geçirdim. İlk başta seslerim, sonra nişanlım, sonra ailem sırayla terk etti. En sonunda kazaya sebep olan kişi ile kaldım.
Sonra kalbim "Artık konuşma sırası bende" dediğinde bende sesizce onu dinlemeye başladım.