Esim Rüzgarı

Gözleri çok garipti kadının... Fazlasıyla acı veriyordu. İlk defa yıkıldığını hissetti adam. Son defa baktı kahverengi gözlere.
"Seni seviyorum"
Kadın fısıldadığında. Adam yok olmak istedi. Kaçtığı bu duygu yok etmişti bedenini. Susuyordu. En çok yapması gereken şeyi yapıp kadının gözlerine susmalıydı.
"Beni sevme, ben acıyım"
Dudaklarının izin verdiği şekilde fısıldadı kadının kalbine. Yok olurcasına ağladı kadın. Sevmese ne olacaktı. Uyacak mıydı kalbi bu sese?
"Hayır Araz!" diye sertçe fısıldadı kadın. Kalbi eşsiz bir acı ile kavruluyordu. Hiç bıçak darbesi almamasına rağmen adamın sözleri bin parçaya ayırıyordu kadını. Adamın kulağına eğildi kadın.
"Son kez Araz. Hayatında son kez aç kalbinin kapılarını bana. Söz veriyorum acımayacak kalbin. Seveceğim en saf halimle. Saracak kalbim senin zor kalbini"
"Son kez kadın! Son kez!"
Gecenin sessizliğinde yankılandı sesi kadının. Ve ne kadar inkar etse de derinden hissediyordu adam...