Karanliga Hapsoluş

Gozlerimi actigimda olaganustu seyler gordugumu fark ettim dunyam adeta kararmisti .
Baskalasmis hayatimla karsi karsi kalmistim sanki.huzunlu bakislarimin arkasinda bir korku vardi. Durdum be etrafima bakinmaya basladim yuruyerek karanligin dehsetine gidiyordum.
Aklimda cok korku besliyordum endiseliydim etrafimda gordugun tek sey karanlik bir ortamin sessizligiydi,aniden bir sesle korkuya kapildim oluceksin diye garik ugultular geliyordu .
Ben daha cok endise kapildim korkmamak icin elimden geleni yapiyordum.

Yurudukce karanliga dogru hicbirseyin farkinda degildim
Isiga hasret kalmis gozlerim vardi geride kalan
Hemen az uzakta bir isik sezdim ona dogru kosar adimlarda ilerledim isiga ulastigimi sanmistim ama yanilmisim diyerek karanliga tekrardan burundum olumum bu karanliktan olacak diyordum surekli ne yapacagimida bilmiyordum yorgunluktan tukenmistim kendime yere attim aniden caresizdim .
Beni dinle diye bir ses duydum siz kimsiniz ve ben nerdeyim diye sordum soyle bir cevap geldi kulagima,ben senin varliginim ozgurlugun yada olumun benim elimde diye sesleniyordu bana.Korkulu ruyalarim beni buna itmisti,sesler hic kesilmiyodu ben bir yandan ne yapacagi bilmiyodum.Karanlikla içe kalmisitim ufak adimlarla yürümeye başladim korkum benden üstün geliyodu, Çıkışım yok gibi görünüyodu.Hüzünlü gibiydi yüzüm kendimi bu hapsolmaktan kurtarmalıydım, Sesler benim kafamı karıstırıyordu yalnız ve hiç bir ışık olmamasımı beni hiç bu kadar ürkütmemişti.