Alhamdoulillah ten alle tijden

Ik wist nog hoe blij ik door de Syrische straten huppelde, hoe ik altijd speelde met m'n leeftijdgenoten en hoe leuk ik het vond om naar school te gaan.
Altijd was er wel een brede glimlach op mijn gezicht te vinden.
Maar nu is alles in een klap veranderd, die ene glimlach is vervangen door een gezicht vol vermoeidheid, wallen en geen grijns is er te bekennen. Dit is niet eens het enige...ik kan niet meer naar buiten, niet naar school en mijn poppen zijn verdwenen. Dit geldt evenals voor mijn huis en vriendinnen. Allemaal verdwenen. En laat dit niet het ergste zijn lieve schat, er staat je nog veel meer te wachten, het kan nog veel erger...