Masamın üstünde debelenen ve çaresizce yazılmayı bekleyen koca mürekkepli kalem. Her ne kadarda darbe yemiş olsamda ayakta durmaya çalışan tek kişiyim. Yardım edenin var mı diye sorma ? Sence olması mümkün mü? Şu tek kişilik kendi dünyamda. Yanlızım, umutsuzum,şanssızım. Pardon birşey unuttum ölüyorum. Yanımda biri vardı benide çok severdi galiba, sanırım, herhalde. Her gece dışarı çıkıyorum belki birşeyleri unuturum diye. Herşeyden uzak kalmak iyi geliyor ama defterimden, kalemimden asla, onlardan başka neyim varki. İçime atsam içimde almaz oldu, deftere yazıyorum defter yetmiyor. Peki ben kime anlatacam bu hissizliğimi. Yolda ilerlerken karşıma güneş çıktı. Acaba selam verecekmi diye bekledim, bekledim,bekledim sadece bu. Yanımda rüzgarcasına esti ve gitti. Sevdiğimi biliyordu ve bunu neden yaptı ? 4 Mart'ta onunla birlikteydim ve o günde benim doğum günümdü. Fazla kutlamayı sevmem saçma gibi birşey. O da hatırlamadı ama muhim değil sonuçta benim yanımdaydı. Çok eğlenmiştik o gün. Be