Benim için son adımı attığımda artık çıkış yoktu. Yakalamıştı beni.. Hapsolduğum bir çift siyah göz artık doğrudan bana bakıyordu. - Ne istiyorsun benden? - Ah Karen, tek istediğim o bedenine iyi bakman. Benim güzel taşıyıcım.. Kitabın kurgusu tamamen bana aittir. Konu üzerinden yapılan benzetmeler dışında herhangi bir benzetme kabul edilmeyecektir.

30.01.2020 paranormal içinde #1 Her kız gibi okula giden, notlar tutan, arkadaşlarıyla eğlenen, hayatın akışına ayak uyduran Sinem, Her şeyden habersiz bir şekilde bir cinin onu izlediğinden haberi bile yok. Hayatı bir kaç aydır mahvolmuş durumda. Geceleri gördüğü kabuslar, sabah tuhaf olaylar; kafası allak bullak. Bir cinin ondan nefret ettiğini ve intikam için büyük oyunlar oynadığının farkında değil. Taki, Sinem gözünün perdelerini indirip ayrıntıları fark edene kadar. Sırlar çözülüyor! Peki bundan sonra ne yapacak? 28.06.2017 paranormal içinde #2 29. 01.2020 Paranormal içinde #2

Cinler ve insanların birbirinden nefret ettiği bu dünyada yasak bir aşkın doğuşuna hazır mısınız? Birbirlerine yasaktılar onlar. Biri ateş biri topraktı. Ateş, toprağı yakıp kül ederdi. Ama toprak yeşerip tohum verdi. Toprak, ateşi söndürüp yok ederdi. Ama ateş büyüdü, heybetlendi. En güçlü kavimin bir üyesi olan Araf, düşmanı olan bir ademoğluna vurulmuştu. Ateşten yaratılmasına rağmen vücudu sevdiği kadını görünce cayır cayır yanıyor, onun her sözünde kalbi yanıp kül oluyordu. Sevdiği kadının kalbini alabilmek için her şeyi yapabilirdi. İster kolaylıkla ister zorla! Bu aşkı durdurmaya kimin gücü yetebilirdi? İki alemin de karşı çıktığı bu aşk için Araf savaşmaya hazırdı. İki dünyanın da sonu olacaksa varsın bu aşktan yana olsundu. Sen insanoğlu! Bu aşkı okurken hayatının en korkulu deneyimini yaşamaya hazır ol! +18 (kısa hikaye)

Görünen ve görünmeyenin, ayrı dünyalar da, ama yine de tek bir beden de bir araya geleceklerini pek ihtimal vermezdim. Eminim çoğunuz da vermiyorsunuzdur. İki dünya, iki ayrı varlık ve tek bir beden. Savaş halinde olan iki diyar, kazanmak istedikleri şey ne peki? Hükmetmek mi? Her şeye sahip olmak mı? Ya da sadece güç gösterisi dediğimiz bir olay mı? Sanırım hepsi ya da hiç biri? Birbirimizi ötekileştirip durduğumuz süre boyunca sizce asıl sebebi ne olabilir? Öğrenmeye ne dersiniz? Bu bir savaştı. Peki savaşın asıl sebebi neydi? Cevap sandığınız kadar basit olmayacak ve bu savaşın gerçeği göründüğünden daha karanlık olacak...

"senine aynı göğe baktık,ama kader bizi ayışığından kopardı bu lanet karadeniz" ~~ Denize doğru bağırdı genç adam,deniz sert bir dalga ile karşılık verdi sanki adam ise yere çöktü dayanacak gücü kalmamıştı ardından bir el belirdi omzuna dokundu Hayatlarının sonları sanıyorlardı oysaki hiçbirsey son değildi daha yeni başlıyordu ~taşacakbudeniz~

❝SENİ BÜTÜNÜYLE İLAHİ BİR VARLIĞA DÖNÜŞTÜRECEĞİM...❞ İsekai zayıflar için değildir. Özellikle de kendini, dinin her şeyden üstün tutulduğu bir korku oyununun içinde bulduysan... Elián gözlerini açtığında artık oyunu oynayan biri değildi; oyunun bir parçası olmuştu. Üstelik B-sınıfı bir yan karakter olarak - tapınılan tanrıya kurban edilmek kaderi çoktan yazılmıştı. Ama bu kaderi kabullenmeye niyeti yoktu. Hayatta kalabilmesinin tek yolu, rolünü tersine çevirmekti: inancını kanıtlamak, Kilise'nin güvenini kazanmak ve kendisini kurban listesinden silmek. Bunun için önce başrahibin dikkatini çekmeli, güvenini kazanmalıydı. Ama rahibin Elián'a bakışları... ne kadar iltifat gibi görünse de, içinde gizli bir saplantının ve karanlık bir tutkunun varlığını sezdiriyordu. Ne kadar ironik, değil mi? Başkalarına tanrı yolunu öğreten rahip... gerçekte şeytani bir varlıktı. Elián'ın hayatta kalma mücadelesi, bir aşkın ve saplantının gölgesinde şekilleniyor.

Ailesini kaybettikten sonra tek hayali avukat olmak olan Dicle'nin hayatında normal olmayan bazı şeyler var. Kabuslar,gölgeler, fısıltılar... Aylar sonra görünen bir umut ışığı ve ardından zifiri karanlık... Fırtına öncesi yaşanan sessizlikte bulunan kısa süreli bir huzur... Peki Dicle, bu karanlık ve fırtınadan sağ çıkabilecek mi?

Tom yetimhanede sevilmeyen bir çocuktu...ama bir gün bir çocuk yetimhaneye bırakıldı o çocuğun gözlerine ilk baktığında tom'un içinde birşeyler kopmuştu.herkes yeni gelen çocukla konuşmak isterken bu çocuk tom'un yanındaydı.o zümrüt gözler tom'un sevgisiz hayatının ışığı olmuştu...

Bana doğru emin adımlarla yanıma geldi . "Bana abi dememen konusunda seni uyanmıştım!" " Ben sana abi demek istiyorum!" Dediğimde gözlerime uzunca baktı. Ve hırladı! Ne bir dakika Barlas hırladı mı !? Bı an bağırdı ama yer gök inledi . Gözleri öfke li doluydu . Korkudan nerdeyse bayılmak üzereydim . "AŞIĞIM LAN !" Diye kükredi bana sonra ise gözlerindeki öfke çaresizliğe dönüştü " Aşığım hemde köpek gibi ... Ölürüm yoluna ! Bana bir adım gel bin adım gelirim . Hayatımın çiçeği bana gülse ölürüm ölürüm! ... Niye sevmedin beni !? Ha niye ben senin için herşeyden vazgeçecekken niye sevmedin beni Sare? Sarem.." Sonlara doğru sesi kısılmıştı.

Bu hikaye, ailesinin bir çocukluk ve Tanrı'nın bir hayat borçlu olduğu Dean, ve insanlığı Dean ile tanımış Cennet'te karşı gelecek kadar sevmiş Melek Castiel'in hikayesi.