I want you to imagine, a place, a person, a song, or a certain object that gave you a great lesson today.
Ang iba, diyan, baka walang ma isip. At kasama na ako diyan. Hindi ko inakalang kahit sa loob ng isang araw, walang ni isang tao, o bagay, ang nakapag bigay sa atin ng magandang leksyon na ipagtularan.
Sa mga meron naman, tinanggap mo ba at inapply sa araw araw na gawain sa iyong panghinaharap na buhay? Shi-nare mo ba iyan sa facebook, twitter, instagram o kahit sa isang kaibigan? Para lang ba iyon pampakitang tao?
What will happen when the world stops turning? What would you do to make it rotate again?
====================================================================================
Yie~ excited si ako sa aking istorya <3 sana di to ma turned down gaya ng lahat ng mga stories na di-nelete ko (sadlyf) xD
Oha, nag effort ako sa cover. Pansinin niyo :"< lolololol
Warning: Fanfic/Korean Boys/Cheesy/will give you a lot of realizations in life
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.