Opowieść Zakończona, Pierwotnie opublikowano maj 07, 2016
Dla dorosłych
Kapalı kapılar arkasında kaldım.Elimi uzattıgım herkez kapattı kapılarını.Sıkıştı ellerim yandı yüregim,söyleyemedim kimselere.Ellerim mühim değilde kalbimi acıtan biri vardı bir yerlerde,vardı ama yoktu yoktu ama vardı.İnsanlar neden hep yok olmak için var oluyor?Demedim,sormadım,sustum!Kızmıyorum kimseye,çünkü tam oldu derken biz güldüremedik aşkı,biz ağlattık mutlu sonları.Sevginin diger anlamıydı ellerin,titremeye yeterdi ismin.Öldürün mezar kazıp gömün beni gözlerine,saklayın yağmur bile dokunmasın tenine.Peki sen sevgi nedir bilirmisin ki?Bilseydin beni böyle terkedermiydin ki?Allahıma kitabıma seviyorum derdin,Allahını kitabını tanıdınmı ki?Şimdi istesem dönermiş,lan kaç defa daha öldüreceksin beni,kaç defa daha diri diri gömeceksin...!İçindeki merve öldü içimdeki binlerce sen nasıl ölecek.Şimdi kan çanagına dönmüş gözlerimle seni son kez görsem,son kez yenına gelebilsem,son kez yaptıklarınla seni topraga gömsem,ikiyüzlüsün şerefsiz hangi yüzüne tükürsem..!Sen beni terketmedin
"Eksiklerimiz kusurlarımız değildir."
Ailem beni hep bunu söyleyerek büyütmüştü. Eksikleri olan insanları dışlamamayı, onları sevmeyi öğretmişlerdi. Ama neden bahsettikleri şey kendi başlarına gelince bana sahip çıkmamışlardı, yük olarak görmüşlerdi.
Benim güzel bir hayatım vardı. Sevecen bir ailem vardı. Beni çok seven bir nişanlım. Gerçekleştireceğim hayallerim...
Sonra bir gün bir kaza geçirdim. İlk başta seslerim, sonra nişanlım, sonra ailem sırayla terk etti. En sonunda kazaya sebep olan kişi ile kaldım.
Sonra kalbim "Artık konuşma sırası bende" dediğinde bende sesizce onu dinlemeye başladım.