Bizler yarına dair daima planlar kurarız, hayaller kurarız.Bir meslek edinmek için senelerimizi okul yolunda harcarız, sanki elimizde çok varmış gibi.Bir meslek edinmek için en az 16 senemiz okul hayatı ile geçer.16 sene boyunca hep yarın deriz.Hep bir planımızı başka birşeyin gerçekleşmesine bağlarız ve çoğu zaman sonunda keşkeler dilimizin sahibi haline gelir.Pişmanlıklar o kadar sararki etrafımızı, tekrar umutlanıp ayağa kalkmak bile gelmez içimizden.Ve tam o anda dışarıdan huzur verici bir ses duyulur senelerdir o sese sağır olan kulaklarımıza.O ses sana"Esselatü Hâyrun Minen Nevm"diye sesleniyordur.Hep yaşım genç diye düşünürken bir bakmıssın kafada saç kalmamış, bel bükülmüş, ayak ezilmiş.İşte o anda en büyük keşkeyi söylersin kendine.Keşke...Yarınlara karşı umut bağlamayın, yarınlara plan kurmayın.Çünkü yarınlar tek bir kurşun ile sonlanacak kadar zayıf ve güçsüz.Yarın diye birşey yok, herşey şimdi, hayat şimdi, sevgi, aşk, saygı, hoşgörü, ibadet herşey şimdi.Hayat sadece Şimdi.