TUTSAK

Fırtınayı durdurmak istiyordum.Havanın soguk olmasi günesi kızıllastırırken icimdeki sıcaklığı eritiyordu.Sabah saatleri olmasına rağmen karanlıktı ve bu kasvet bu sehirden gitme arzumu katlayarak arttırıyordu. Zaten yeterince hapsetmistim ümitlerimi bu ruzgarın ugultularıni bile gizleyen kente.
Geceden hazırladığim kücük valizim sirin odamın tam ortasında beni bekliyordu.Yapmam gereken tek sey üzerimi degistirmekti.Siyah kotumu ve üzerine gri kazağımı gecirirken aklımdaki düsünceler beni gitmemem konusunda dürtüyordu.Beynimdeki sesin beni ele gecirmesine izin veremezdim." Kes sesini ic ses!"diye bağırdım bos odada.Kirpiklerime hapsettiğim gözyaslarımi yanaklarımdan asağı salıp yürümeye basladım.Kumral ve uzun saçlarım savrulurken beynimden gecen ikinci sesle uğraşmaya başladım."Kacman hic bi seyi degıstirmicek aptall! Kurtulusn yok bu icindekilerden .Senin umutların çöp !" dedigini duyuyordum.Ama kalamazdım .Belki kurtulmak icin olmasa bile çözüm bulmak icin gitmeliydim...