Ang pagiging single ay masaya. No worries, no aches, no pains, no problem, no tears. Walang magsasabing "Break na tayo." Your feelings is under your control. Ganito siguro pag single ka, mas napapansin mo ang mga taong nagyayakapan sa paligid, mga naghoholding hands while walking, mga taong nagtetext na bigla na lng ngingiti na para bang kinikilig. Ganyan siguro ang pagmamahal. Ganyan kalakas ang kapangyarihan ng pagmamahal. Minsan nakakalimutan mo kung anong lugar ang kinatatayuan mo, nakakalimutan mo ang mga tao sa paligid mo. Minsan tuloy napapaisip na lang ako, "Ang weird naman ng mga taong ito!". Hindi sa nagiging bitterpero napapatanong lang talaga tay, "Tunay pa ba ang pag-ibig?".Freedom, yun yung karamihan nating nararamdaman. Pero mas nakakagaan ng feeling kung may nagsasabing "Kumain ka na ba?, o di kaya, "Ingat ka ha!, Papakasalan pa kita." Pero paano kung matigas talaga ang pusong magmahal? Yung kahit anong suyo ay parang ginto na hindi talaga nalalanta. May pag-asa pa ba itong magmahal? O may pag-asang mahalin?