(+18) Aleda Karael ve Ivan Mikhail Ramonov'un karşılaşması, kaderin elleriyle şekillenen bir oyunun ilk hamlesiydi. Aleda, her adımında ölümle burun buruna gelmiş, geçmişin acılarıyla yoğrulmuş bir Boksördür. Ivan Mikhail Romanov ise, Rusya'nın derin karanlıklarında adı duyulmamış bir gücün sahibi, bir mafya lideridir. İkisi de birbirinden farklı ama bir o kadar birbirine çekilen. Bir anlaşma, sırlarla dolu bir müttefiklik, onları yavaşça birbirine yaklaştırırken, aralarındaki gerilim her geçen saniye daha da büyüyordu. Ve ne zaman iki karanlık ruh bir araya gelirse, aralarındaki ateş, her şeyi yakıp kül ederdi. Her karar, her adım, her dokunuş... Hepsi birbirini takip eden, yıkıcı bir sırrın peşinden sürükleyecek. Beni okumaya devam et, çünkü bu hikaye... yeni başlıyor.

On yedi yaşında annesi canice öldürülen Hera Sezgin, yıllar sonra babası ile birlikte bir plan kurup annesinin intikamını alır. Bu cinayet bütün kayıtlara bir intihar olarak geçmiştir. Ve kimse bu ölümü sorgulamamıştır. Ta ki, Hera'nın gizli bir operayon için tanıştığı Yüzbaşı bir şeylerden şüphelenene kadar... Gerçekler aşka ne kadar engel olabilir? Veya kararlı olduktan sonra gerçekler bile onu kararından döndüremez mi? "Katil olduğunu bildiğin bir kadını, korkunç yüzünü bildiğin bir kadını gerçekten seviyor musun Oğuzalp?" "Ben seni, her kişiliğinle, her kimliğinle, her halinle istiyorum Hera." "Ben gerçek yüzünü bildiğim bu kadına aşığım."

Terörler tarafından kaçırılan genç doktor, kendini hiç beklemediği bir anda mermilerin içinde bulur. Terör örgütü liderinin yaralanması ve göğsüne saplı kurşunu çıkartmaları için kaçırılan doktor, ve doktorun orada olduğunu bilmedikleri için operasyona geçen Atmaca timi. Peki üsteğmen Ömer Asaf, depoda gördüğü yeşil gözlere tutulup kalırsa, yahut Genç doktor İkra ona bakan o güzel ela gözlerin nefesini kestiğini hissederse. Temiz, masum ve bir o kadar aşk dolu bir kitap sizleri bekliyor. Bakmadan geçmeyin :)

"Bu bir Milat, Kıyamet." *** "Tatlı dile, güler yüze Doyulur mu, doyulur mu?" Sesli kahkahalar eşliğinde Neşet Babaya eşlik ediyordum, rakı bardağını kafama diktim ardından gözlerim karşı masaya kaydı. Dirseklerimi masaya yasladım, elimdeki rakı bardağını masaya indirdim usulca. Geldiğimden beri bakışları bakışlarımdan ayrılmayan adama gülümsedim nazlı nazlı. Daha sakin ve yumuşak ve sessiz çıkmaya başladı sesim, "Aşkınan bakışan göze Doyulur mu, doyulur mu?" Kollarını göğsünde bağlamış, bal gözlerin sahibi bana cürretkar bakışlarla bakmaya devam etti, bir ara dudağının köşesi kıvrılır gibi oldu yanımda oturan insanlar umurunda değildi o kendinden emindi. Geceyi onun kollarında bitireceğimden emindi. *** Hikaye tamamen kurgudur. Gerçek olay ve kişilerle alakası yoktur.

Ahu:*Bir fotoğraf gönderildi.* (01.30)

Ben Alinda asel ÖZTÜRK nam-ı diğer Anka. Küllerinden yeniden doğan Anka, intikam uğruna yaşayan vatanı için canını bile vermeye hazır bir türk askeriyim. Daha nice canını vermiş ve vermeye hazır her bir kahramandan sadece biriyim. Yıllarca ailemden şiddet görmüş daha sonra yetimhanede verilmiş orada türlü türlü işkencelere maruz kalmışsam. Peki ailemin üvey ailem olduğumu öğrenirsem. Çektiğim onca acı boşunamıydı. Gerçek aileme alışabilecek miyim.

"Alçin..." İsmimi nerden biliyordu bu kız? "İkizim, sen mi geldin? Göremiyorum, görmem gerekmez mi? Beni yanına almaya geldiğinde bile bana gözükmeyecek misin?" Bu kız neyden bahsediyor? "Annemde yanında mı? Bazen göremiyorum, sizin öldüğünüz günden beri oluyor. Beni bu adamlardan korumak için beni almaya mı geldin?" Bir kaç saniye gözlerim onda oyalandı. Ala'nın sesi bizi kendimize getirdi. "Alin hanım, biz Türk askeriyiz. Bir yaranız var mı? Gözlerinize mi zarar verdiler?" Ala'nın sorularını eş geçti kız. "Alçin burada değil mi? Ölmedim mi? Nasıl olabilir ki, kokusunu aldığıma eminim!" ...

Nabzına baktım zayıftı ama ölmemişti iki yerinden vurulmuştu çok kan kaybediyordu. Yardım çağırmam gerekiyordu ama telefon burda çekmiyordu bile. Sonra biri kolumdan tuttu korkudan bağırdım. " Kim...kimsin sen" askerdi konuşan. " Benim adım Leyla merak etme sana yardım edeceğim ama telefon burda çekmiyor. Gidip yardım bulmam lazım" bana baktı nefes alış verişi güçlük çekiyor gibiydi yarası ağırdı uyanık olması mucize gibi bir şeydi. "Şimdi izin ver gidip yardım getireyim" ayağa kalkıp gidecekken yine tuttu beni "Buraya nasıl geldin bilmiyorum ama burda kolay kolay kimseyi bulamazsın kumral kız " Benim kumral olduğumu bu karanlıkta nasıl görmüştü..... Binbaşı Kerem Öztürk & Leyla Seyhan

Sarmaşık gibi ağların tuzağına sarılmış bir hayat! Hayatını gölgelerde yaşayan; gölgeler ve siber dünyayı lanet olan ve lanetinden kurtulmadan, kurtulmak istemeden sonuna kadar gitmek için her şeyini ortaya koyan bir adam; Ömer Karanlı! Özgürlüğe hasret bir dünya! O dünya için hayatını hiçe sayan aktivist genç bir kız; Devrim Kılıçarslan. Adı gibi dünyası için devrim yapmaya çalışan, gençliğinin de güvencesiyle her yere adını kazıyan bir kadın! -- +18 ve küfür içermektedir! TÖRE KİTABI DEĞİLDİR!

Havanın sıcaklığı, çölün ortasında bir yangına dönüşmüştü. Kumlar, güneşin altında daha da sertleşiyor, her adımda bacaklarınıza yükleniyordu. Sırtındaki çanta, sanki her saniye biraz daha ağırlaşıyor, ama o hiç durmaz, yürümeye devam ediyordu. Adımlarını atarken, gözleri sadece ileriyi görüyordu. Burası, askerlerin kaybettikleri her şeyin, her umudun olduğu yerdi. Zorluğun başladığı, ancak vücutlarının ona alışmasıyla bir şekilde unutmaya çalıştığı yerdi. Burası, zihninin sınırlarını zorladığı, karanlık düşüncelerle baş başa kaldığı yerdir. Saatler geçtikçe, ayaklarındaki acı, aslında daha fazlasını hissettirmeye başlar. Bir müddet sonra, fiziksel sınırların ötesine geçer ve zihin buna ayak uydurur. İlk başta kaslarınız bağırırken, sonradan sadece bir donukluk kalır. Vücudun ne kadar yorulursa yorulsun, komutanın emri, görevdeki sorumluluğun baskısı, bir adım daha atmanı sağlar. Çünkü geri dönemezsin. Bir çığlık duymamak, bir yudum su içmeden yol almak... Bu, tüm askerin yaşadığı mücadeleydi. Kendini bir çukurun dibinde hissettiğin zaman, etrafındaki dünyayı duyamazsın. O kadar yalnızsındır ki, neredeyse hayatınızdaki her şeyin geçici olduğunu düşünmeye başlarsınız. Ama her gün bu hatırlatma bir şekilde unutulur. Çünkü seni bekleyen görev vardır. Ve o görev bitmeden, ne kadar acı çeksen de devam etmek zorundasındır. Gözlerinde uyku eksikliği, vücudunda kanla karışmış terin izleri, aslında seni oraya getiren o içsel güçle savaşıyor gibidir. Bazen derin bir nefes alırsın, ve sonra bir adım daha atarsın. Ama bu bir seçim değildir. Sadece, bir asker olmanın tanımıdır.