#19 - 14/08/2019 - Yanılgı
#34-12/12/2024 #64 - 12/04/2020 - Yeni başlangıç
O okyanus gibi bakıyordu açık mavisi gözlerimin içine mavinin en koyu,engin tonundaki gözleriyle.Hapsediyordu, kaçamıyordum, gönüllü tutsak olacaktım ona. Ne yaparsa yapsın,hep kalsın diyordu içimdeki ses. İlk defa hak verdim ve onu dinledim.Lakin hayallerimi öldürmem gerekeceğini tahmin etmemiştim.Tehlikenin ta kendisiydi o.
Onun için ölmeye değil işkence çekmeye razıydım velakin asıl işkenceyi onun çektireceğini nerden bilebilirdim ki?işkence çekmeyi göze alanlar asıl cesur olanlardır çünkü o işkenceyi çekmek istemeyen kendini zeki sanarak cesurlara aptal ve deli diyenler korkak oldukları için hep ölümü yani kolayı seçerler.İşkence acıyı hat safhada hissettiğin halde ölmeyip yaşamak,sürünmek,süründürülmek ancak ölüm ise kurtuluş,huzur ve mutluluk biletidir. İşkence fevkalede engelli bir yolken,ölüm ise müthiş kısa basit bir yoldur.
O engeldi.Aşılmalıydı.
Engelleri aşmak delilik,zeka ve cesaret gerektiyordu.Bende onunla olmak içinse üçünden fazlaca bulunuyordu.
(SY:F EZGi'nin Hikayesi...)
12.06.2016da başlandı.
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."