Hayatta bütün sevdiklerini kaybetmiş, masum, güzel, sevimli bir kız... Beylem. Eniştesi ile yaşamaya mahkum edildi hayat tarafından, ta ki eniştesi onu hayatından çıkarmaya çalışana kadar. Güçlü, sert, korkusuz, yakışıklı bir mafya... Eymen Ataman. Buzlarla kaplı kalbi hiçbir zaman çözülmemişti. Onunla karşılaşana kadar böyle atmamıştı kalbi... Karşılaşmaları farklıydı ama sonuçta o Eymen'e verilen bir melekti... Mutluluktu. Ama aşk da, aşık olmakta zordu onlar için.
"Nefret ediyorum senden anlamıyormusun?"dedim titreyen korku dolu sesimle
"Sevemiyorum ben seni olmuyor işte artık vazgeç benden izin ver gideyim"dedim artık bağırmaktan kısılan sesimle gözlerimden yaşlar durmuyordu hıçkırıkların arasında kaybolmuştum...benim isyan etmemin aksine o bana acıyan gözlerle bakıyordu ne kadar acizdim
Kolumu tutan elinden kurtarıp kapıya doğru koştum belime sarılan kollar buna mani oldu kafasını boynuma gömerek derin nefes a
ldı
"Veremem....."
"Eğer benden gitmeye kalkarsan seni odaya bile zincirlerim ama izin vermem"dedi korkudan ne yapıcağımı bilmiyordum artık yaşamak istemiyordum bu adamın esiri olmaktan bıkmıştım....