Annesiz, Babasız büyümüş, yetimhaneden cıkıp, yetmemiş gibi bide yengesinden azarlıyıp, dövülüp, kimi kimsesi olmayan bir kızın mutluluğa kavuşma hikayesi. Yalnız kalıyor ve yaşama sebebi olmadığna rağmen hayata sığnıyor, güveniyor. Cünkü artık tek kişi var onun yanısında; o sadece Allaha sığnıyor. Sevmeyi, sevilmeyi, mutlu olmayı hic öğrenmemişdi. Ama birden..Herşeye Rağmen..o cıkdı karşısına ve Mutluluğun ile Aşkın anlamını anlattı..
Şiirlere adanmış bir yazarım ben. Okumayı, okutmayı seven biryim ben.
Sevmeyi, Sevilmeyi bir Seviye de tutarım ben.
Ve benim icin herşeyi biraz da şiirleş'diren o bakışlarıydı.
Sonra fark ettim: Ben birtek ona değil, Şiirlere'de aşık oldum. O yok artık. Sorun değil, cünkü Şiirlerim var benim.
Dilerim ki o icimdeki Sesi canladırmaya cesaret bulup buraya yazmak isterim. Sizlerin beğenmesiyle, okumasıyla..
Belki demiştim içimden bu yeni aile bana bir umut olur da herşey den kurtulurdum ve 17 yaşında sadece basit hayalleri olan basit bir kız olurdum.
Gece değil de sadece Mira olurdum o zaman belki beni bu sefer severlerdi...
Severlerdi di mi?