SESSİZCE

Ben sessizce karanlığa yürürken karşıma çıktı o bir anda "ben sessizce karanlığa yürürken neden çıktın karşıma " dedim ama içten içe seviniyordum belki benim aydınlığımdı o" Ben senin tek aydınlığınım güneş" dedi ve tekrar konuşmaya başladı " ve sen benimle gelmek zorundasın keşke adın kadar sende aydınlık olsaydın" dedi bende acı dolu kahkaha yı serbest bıraktım ve konuşmaya başladım " ben hiçbir zaman aydınlığa ulaşamıyacağım boşa çaba sarf etme" dedim. acınacak haldeydim bunu benden ve ondan den başkası bilmiyordu bir an küçüklüğüm aklıma geldi ve buruk bir şekilde gülümsedim "oysa sen mutluluğu herkesten çok hakediyorsun bu gülümsemen buruk değilde mutlu olduğunu gösteren bir gülümseme olsaydı ne güzel olurdu "dedi o bunları söyledikten sonra benim gözlerim yanmaya başlamıştı ağlamayı hiç sevmem ama kendimi tutamadım ve boğazımdan bir hıçkırık firar etti "ağlama"dedi ve bana sarıldı