ΔΕΣ ΚΑΘΑΡΑ

Αν ξαναγινόμουν 20 χρονών θα ξεκινούσα με τα πόδια από τις ορεινές κορυφές της Θράκης, σαν ανταρτισσα, να ανοίξω τα μάτια μου με τα τεχνητά φώτα της Αθήνας. Μόνο που θα ήθελα να έχω ένα στήριγμα αυτή τη φορά, ένα πέπλο να καλυφθω απο την ασχήμια που μου επιτεθηκε και με αυτό να έκρυβα την αθωότητά και την άγνοια μου. Βλέπετε, κάνεις δεν μπορεί να κάνει αυτό που έγινε να μην είχε γίνει.
Παρα εκεινα τα πνιγηρα βραδια που τα φαντασματα του παρελθόντος μου χτυπούν το τζάμι οταν κοιμάμαι, δεν μετανιώνω για τα σημάδια μου. Μου θυμίζουν πως έζησα, πως είχα ένα παρελθόν. Και οποιοι έχουν παρελθόν έχουν και μέλλον.