We lay under the same stars

Dit is een verhaal over mij, Blake, het meisje met de jongensnaam. Ik vind zelf dat er niks speciaal aan me is. Ik ben een nerd, met één vriendin (Sierra), een vader en drie broers, gewoon huisje en eigenlijk is er dus echt niks speciaal. Tot Shawn beroemd werd en hij me liet stikken, waardoor ik anders werd en ik ineens opviel terwijl ik dat niet wou. Ik werd stiller en meer teruggetrokken en daarom viel ik op. Met Shawn was ik anders, mezelf, ik was de badass van ons twee, hij de brave en toch ging hij weg. Toen ontmoette ik dus Sierra wat nu de enige is die heel het verhaal kent. En dan NOEM is hij ineens terug en hij herkent me niet eens. Ik ben zijn beste vriendin geweest, vanaf ons één jaar waren we al bete vrienden en nu herkent hij me niet. En dat moet zo blijven, hij is hier voor mij, maar ik laat hem mij niet nog is breken, alles gaat perfect, hij heeft niks door, hij gaat om met de populaire, de mensen die mij haten en die me pesten, en dan is het het eind-bal en verpest ik zelf alles. Maar heb ik het wel verpest? Is het niet beter om je beste vriend terug te hebben?