Örümcekleri sevmeyi, yanında kulaklık yok iken yolda müziği son ses açıp dans ederek yolda yürümeyi, gündüzleri gülüp geceleri ağlamayı , yıldızlar ile konuşmayı , acını hep en diplere göndermeyi, intihar sarmış bedenine "dur daha hikaye bitmedi" diyebilmeyi, o gözyaşlarını göz kapaklarına hapsetmeyi, kimseyi umursamamayı, "deli" lakabını almayı , cesurca aşığım ve özledim diyebilmeyi, hep en olmayacak hayallere kendini kaptırmayı , düştüğün gibi de kalkmasını bilmeyi , bir karınca öldü diye oturup ağlamaya uygun temiz bir kalp yetiştirmeyi , içinde hep umut barındırmayı, şiir okumayı değil de şiiri hissetmeyi öğrenmelisin...!
Hiç kimseyi yorganın altında ses çıkartmamaya çalışarak göz yaşlarını pijamanın kollarına silecek kadar sevmeyin!
Kendinle gurur duymalısın ; Bu çektiğin acıyı herkez çekemez GÜÇLÜ İNSAN! :)
'Şiir yazmak ve okumak' benim ruhumun dinginliğini sağlayan ve yazarken de mutlu olduğum bir uğraş. Bazen 'Duygu Tsunami'leri gelir ve yazmaya çalışırım. Aslında 'yazmak' benim Güvenli Liman'a kaçışımdır.