Karanlık.
Çok usta bir oyuncuydu.
Kendini her yere gizler, her şeyi içinde saklardı.
Ondan korktuğum zamanlarda yine ona sığınırdım.
Benimse karanlığım oydu.
Onun gözleri, benim saklandığım tek siyahımdı.
O benim gölgem, karanlık adamımdı.
•••
Ailesini kaybetmiş, ölümün acısını iliklerine kadar hissetmiş bir kız çocuğu.
Kendisi büyürken peşinden sürüklediği ve varlıklarından habersiz olduğu sorunlarda büyüdü.
Savaşmak zorunda kaldı, içindeki öfke ve kırgınlığa rağmen.
Ateş, zamanla közlendi.
Ve şimdi alev alev.
Yalanlardan ve içindeki yangınlardan kaçmak için gözlerini kapattı.
Bu tehlikeliydi.
Göz kapaklarının altında ki karanlıkta onu bulmayı beklemiyordu...
•••
Burası karanlık, içeri gir ve asla ışıkları açma.
○○○
O BİR KELEBEK.
O BİR İBLİS.
• 21.06.2016 Tarihinde Wattpad'de yayınlanmaya başladı.
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."