Slapeloze Nachten

De meeste (liefdes)verhalen hebben een happy-end; de jongen krijgt het meisje en de slechterik wordt opgepakt.
Het mijne verliep helemaal anders.

------------------------------------------

"Andreas..." Zucht ik.
"Ja?" Zijn groene ogen hebben een zachte uitdrukking.
"Houdt dit ooit op?" Ik vraag het zachtjes, alsof ik bang ben voor zijn antwoord. Wacht; ik bén bang voor zijn antwoord.
"Wat?" Hij kijkt me vragend aan.

Ik denk even na; bedoel ik deze manier van leven, de raadsels waar we voor staan of de shit waar we in zitten?

Dan weet ik het. "Die slapeloze nachten."
Hij zucht en strijkt door mijn haar. "Weet ik niet Em."

Ik leg mijn hoofd op zijn borst en val in slaap.
------------------------------------------

Mijn naam is Emily en ik ben 16.
Ik hou van lezen en mijn favoriete schoolvak is....

Oké... Nee. That's not me.

Ik ben Emily Wane en ik ben opgegroeid in het Wane weeshuis.
Ik háát het weeshuis en ik háát school en ik háát mijn zogenaamde ouders die me er gewoon gedropt hebben na mijn geboorte en ik háát...

Op een dag kom ik Caleb tegen.
Caleb is niet wie hij zegt dat hij is - Caleb is helemáál niet wie hij zegt dat hij is.
Ergens tussen leugens en keuzes vind ik een pad en volg ik Caleb - Andreas - whatever.

Maar doe ik daar goed aan? Kan ik de keuze maken tussen goed en slecht, en kan ik liegen over mijn identiteit, terwijl ik wéét dat ik de persoon die ik ben niet wil zijn?
Kan ik kiezen tussen vrienden en familie? En liefde dan?

En hoe kom ik door die verdomde, eindeloze, slapeloze nachten?