Δυο χρόνια

"Δεν τελείωσε,τίποτα δεν τελείωσε. Υποσχεσου μου θα με περιμένεις να γυρίσω...υπόσχεσου." Μου είπε και με αγκάλιασε. Τότε δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα μάτια μου καθως του έλεγα το υποςχομαι.Και εκεινος φαινόταν, είχε βουρκώσει.Αλλα ποτέ δεν εκλεγε ηθελε να φαίνεται δυνατός. "Σ'αγαπαω,μην το ξεχάσεις αυτο όσο θα λείπω" μου ψυθίρισε και έφυγε. Καθως τον έβλεπα να φεύγει ένιωσα κατι να σπάει μέσα μου. Δεν άντεχα στη ιδέα ότι θα ξυπνάω και δεν θα τον βλέπω στην θάλασσα κάθε πρωί να με περιμένει, να βγαίνουμε το απογευμα στην πλατεία και να τον παρακολουθώ με τοση αφοσίωση την ώρα που έπαιζε μπαλα. Δεν το άντεχα. Αισθανομουν μιση μακριά του..