Hakan telefonu kapatınca, Esin sanki sesini duyamadığı kızının yokluğunda kaybolmak istercesine sessizce koltuğun kenarına oturdu. Ağlamak istiyordu ama bu güne kadar defalarca oğlu bu sahnelere tanıklık ettiği için biraz da ondan utanarak söz yaşlarını içine hapsetti. Esin'in yine gözlerinden önce sözleri ağlıyordu. Boğazına düğümlenen sözleri... Hakan ne diğeceğini bilemez bir şekilde annesinin yanına oturup elini tuttu. "Anneciğim lütfen artık üzülme! Görüyorsun işte, Sümeyye bize karşı hep aynı tavırda ve değişmeyecekte! O bizi hiç sevemeyecek! Bunu kabul edersen daha az üzülürsün."Public Domain