"Θα μπορούσες απλά να με βοηθήσεις για να βγεις τουλάχιστον από εδώ μέσα." Μου λέει για εκατοστή φορά σήμερα.
"Δεν πρόκειται να κάνω κάτι τέτοιο, είναι όλα ένα μάτσο μαλακίες" φωνάζω μπροστά στο πρόσωπό του. Δεν μπορεί να με αφήσει ήσυχη να τελειώσω με την ποινή μου επιτέλους; Θεέ μου βοήθα με.
"Μπορείς να βγεις τουλάχιστον από αυτό το κελί, να κοιμηθείς σε ένα πραγματικό στρώμα" απαντάει προσβάλλοντας το κρεβάτι μου. Πλάκα πλάκα, αυτό το κρεβάτι είναι χειρότερο και από το πάτωμα. Πρέπει να το σκεφτώ.. χρειάζομαι χρόνο. Τον κοιτάω χωρίς να του δώσω καμιά απάντηση.
"Θα περιμένω μέχρι τα μεσάνυχτα, όταν αποφασίσεις ζήτα με από τον φύλακα." Χωρίς να περιμένει απάντησή μου, χάνεται με αργά βήματα πίσω από την πόρτα στο τέλους του διαδρόμου.