Kronikarz: Opowieści starego mistrza

Ktoś musi pilnować, by świat się nie posypał. Byście mógli codziennie rano wstać, przytulić rodzinę, pójść do pracy, zjeść w ulubionej restauracji. Byście nie dowiedziali się, co wam grozi. Byście dalej żyli w błogiej niewiedzy. Zwykle są to moi znajomi i uczniowie. Jednak gdy sprawy przybierają naprawdę zły obrót, wzywają mnie. Starucha. Mądrego starucha. Ale coż, ktoś musi to robić. A ja jestem jedynym ktosiem nadającym się do tego. No dobra, jednym z dwóch. Ciągle marnie. I nikt mi nawet nie podziękuje. I pewnie też nikt nie zainteresuje się narzekaniami starca. Przyzwyczaiłem się. Może za to zainteresują was moje historie. A tych się już nazbierało. I pewnie będzie ich przybywać, tak długo, jak którykolwiek ze światów istnieje. Dopóki będą ciekawe, nie mam nic przeciwko. Chociaż nie, mam. A może nie mam? Zresztą, czy to coś zmienia?
============================
Ostrzegam, że mogą tu pojawić się treści język nieodpowiednie dla ludzi wrażliwych i/lub niepełnoletnich