Korkuyordum , herkes benden korkuyordu . Kaçmaya çalışıyordum , herkes benden kaçıyordu . Kendimi soğuk odalara kapatıyordum , ama beni buluyorlardı .
Ben Metin . Hayattan usanmış , hep kaçmaya çalışan ama sonuç olarak kaçamayan biriydim . Herkes bana kötü davranırdı . Beni dışlarlardı .
Bende kendimi kapatmıştım , hep bana acı çektiren hayata .
"Metin ! Çık şu odadan dışarı ! "
İnsanlar beni çekmeye çalışıyordu , battığım bataklıktan . Ama ben daha fazla batmak istiyordum . Yaşamak istemiyordum .
Sevdiğim herkes benden nefret ediyordu , ya da gidiyorlardı .
Annem , babam , ağabeyim hepsi bırakmıştı beni .
Ben onları değil onlar beni kaybetmişti, hiç olmayan hayatımı alarak. Sorguluyordum kendimi hiç durmadan . Kendime acımıyordum . Kendimi değersiz bir vazo parçası gibi hissediyordum . Neden beni dışlıyorlardı ki ?
Neden ?
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."