Hold On...

Sabi nila, "It's always worth the wait" kaya naman naghintay ako.

Twenty years kong hinintay para mahanap ang tamang taong nakalaan para sa akin.

At sino nga namang mag-aakala na makikilala ko siya sa paraang tama na naman ang sinabi ng iba. "The more you hate, the more you love"

Ayoko sa kanya, oo. Ayoko sa buong siya dahil hindi naman iyon ang pinangarap ko para sa magiging worth ng paghihintay ko. Lahat na ata ng ayaw ko sa isang lalaki, nasa kanya na.

But "Love is mysterious; love is blind" na kahit gaano man kinaiinisan ng mga mata ko ang buong pagkatao niya sa panlabas, doon ko naman kinahumalingan ang buong pagkatao niya sa panloob.

And in that I can say, "It really is worth the wait" having him. FINALLY...

Umabot ang pagiging worthy no'n pang-habangbuhay.

Ilang araw na lang, hindi na lang siya ang simpleng estranghero, manliligaw at nobyo na meron ako. Ilang araw na lang, siya na ang lalaking makakatuwang ko sa hirap at ginhawa, sa sakit man o kalusugan at siyang mamahalin ko ng buong-buo.

Sino nga namang makakapag-sabi na nakapaghintay ako ng dalawampung taon pero ang dalawang araw, ni hindi ko man lang mapagtiyagaan.

Dumating ang araw na pinakahihintay ko. Ilang hakbang na lang ang kailangan para unti-unti nang mawala ang espasyo patungo sa pinaka-aasam ko.

And is it bad to expect everything would be perfect when it's been what you're feeling?

.

.

.

I guess it is.