Ağlar Mıyız Hâlâ?

En büyük aşklar nefretle başlar sözü eskiyeli çok olmuştu.
Onların aşkı nefretle değil birlikte paylaştıkları acılarla başlamıstı.

"Bilerek çarpmıştın." dedim "Gideceğimiz yeride zaten biliyordun." Hiç biri bana bakmıyordu. Tonguç'la Elif pişmanlığın verdiği iç güdüyle bakışlarını benden kaçırıyorlardı. Barın'sa dolmuş gözler ve umutsuzlukla o mavilerini benden ayırmıyordu. İlk defa mavilerinden nefret ettim. "Sizden nefret ediyorum. Bana resmen oyun oynadınız." Barın'a döndüm. "Sırf o içine sıçtığım vicdanın için beni kullandın. Böyle mi affettirecektin kendini. Ha?" dediğimde geriye doğru bir adım attım. Barın'da bana doğru gelince elimi kaldırıp durmasını işaret ettim. "Sakın bir adım daha atma,peşimden geleyim deme. Hayatımdan çıkın ve asla benim gözüme bir daha gözükmeyin!" arkamı dönüp çıkışa yöneldim. Dolan gözlerimi susturdum. Ağlayamazdım, Barın yokken olmazdı. Ve bir daha hiç olmayacaktı. Ve Piyona tekrardan yalnızdı...