Herşey bir anda gerçekleşti. Sonbahar akşamı bir parkta otururken onun ormana uyum sağlayan yeşil gözlerini gördüm. Aynı sonbaharda dökülüp sararan yapraklar gibi onunde gözlerinde çöküş vardı her halinden belliydi. Sessizliği bozan tek şey rüzgarın uğultusuyla hışırdayan yapraklardı. İkimizinde dudakları mühürlenmişti tek konuşan göz yaşlarımızdı. O ağlıyordu o ağladıkça bende ağlıyordum nedenini bilmiyorum ama ağlıyordum işte adını bile bilmediğim o yeşil gözlü çocuk için ağlıyordum onu orda ilk defa görmüştüm ve son defa işte o zaman benim düş masalım başladı...