Bizi Hatırlamıyorsun #Wattys2017

Gözleri kısılıp huzurlu bir tebessüm armağan edince "Aslına bakarsan, seni başından beri deniz olarak görüyordum zaten. Gözlerinin mavisi bana sonu olmayan, uçsuz bucaksız bir denizi anımsatıyor. Sanki dibi, battıkça derinleşen bir okyanusun yüzeyindeyim ve en ufak hareketimde boğulacakmışım gibi." diye itiraf ettim.

Kaşları kalktı ve "Boğulmak?" diye endişeyle sordu. Gülümsedim. "Sorun da bu." Başımı iki yana sallayıp "Boğulmaktan korkmuyorum." dedim.

Vereceğini bildiğim zarar yıldırmıyor. Tam tersi, sana daha da kapılmama neden oluyor.

"Belki hastalıklı bir düşünce. Ama boğulmak iyi gelecek gibi geliyor. Belki de boğulurken yüzmeyi öğreneceğimdendir."

Gözlerindeki şefkat kalbime işledi.

Tereddütle "Peki ya benim gözlerim neyi aklına getiriyor?" dedim. Gülümseyip, mükemmel denebilecek dişlerini bana sunarken, büyük bir iştahla onu izliyordum. Yutkundu ve yine adem elması görsel şölen yaşattı. "Gözlerin, kahveyi anımsatıyor."

Beklediğim cevap bu kadar sıradan değildi.

"Kahverengi olduğu için olabilir mi?" Beklentimi karşılayamayan cevabı karşısında sinirlenmiştim. O halde, onun mavi gözleri de bana maviyi anımsatsındı.

Yüzünü buruştururken "O anlamda değil." dedi. Yumuşarken sağ kaşım havalanmış, kulaklarım diyeceklerinin bir harfini bile kaçırmamak için dikkat kesilmişlerdi.

"Kış ayında içini ısıtan, gününü kurtaran kahve... İçtiğinde kafeini kanına karıştırıyor ve bağımlılık yapıyor. Senin gibi."

Adamın gözleri üşütürken kadının gözleri ısıtıyordu. Adam okyanusun ortasında dibe çekiyor kadın kahve sıcaklığıyla kendisine bağlıyordu. Adam öldürerek seviyordu. Kadın severek öldürüyordu.