Όταν ήρθες εσύ

"Πρεπει να εισαι η Κριστιάνα.."ειπε έχοντας το πρόσωπο του εκατοστά μπροστα απο το δικό μου..εχει τόση δύναμη..δεν μπορω να κουνηθώ.

"Ποιος..ποιος εισαι;"ρωτησα τρομαγμενη..

"Ντύλαν..με λενε Ντύλαν.."ειπε και τα ματια του έγιναν κόκκινα..να τι ειναι..

"Μη φοβάσαι.."ειπε ψιθυριστά πλησιάζοντας το λαιμό μου..

"Σε λιγο θα γυρίσουν οι φίλοι μου.."ειπα προειδοποιητικά κλείνοντας τα ματια μου σφικτά..μακαρι να ηταν εδω τα παιδια...

"Δεν ήρθα για να μείνω..απλα ηθελα να σε καλωσορίσω "ειπε κλείνοντας το μάτι και εξαφανίστηκε αμέσως απο μπροστα μου..τι;τι εννοεί;τι ηταν τωρα αυτο;νομιζα πως θα με φαει..

Η πλάτη μου γλίστρισε στον τοίχο με αποτέλεσμα να κάτσω στο κρύο πάτωμα..αφου δεν με πείραξε δεν χρειάζεται να το πω στα παιδια..ομως δεν πρέπει ούτε να το σκέφτομαι και ούτε να δείξω πως κατι με απασχολεί γιατι ο Έντουαρτ θα το μάθει..
Και μετα...