Strefa skażenia

Witaj nieznajomy! Jak ci na imię? Romir? Ładnie... A kim jestem? W Strefie mówią na mnie Hirni. Ile mam lat? A na ile ci wyglądam,bo szczerze mówiąc nie pamiętam. Nie liczę lat. Czego od ciebie chcę? Żebyś mnie wysłuchał. Usiądź proszę. Wydajesz mi się odpowiednią osobą. Jako jeden z nielicznych wyglądasz w miarę normalnie. Traktuj to jako komplement. Od momentu kiedy znalazłam się w Strefie zdałam sobie sprawę,że tutaj tak naprawdę nie wiesz czy ten dzień nie jest przypadkiem twoim ostatnim. A ja muszę opowiedzieć komuś o tym,co widziałam. Ludzie żyjący w miastach poza Strefą skażenia są w niebezpieczeństwie. Nawet nie myśl,że oczekuję od ciebie,że uratujesz ludzkość. Nie jestem kurna jakąś wysłanniczką niebios ani niczym podobnym.Wątpię również ,że którykolwiek Strefer zechciałby pomóc Nieskażonym,szczególnie,że tamci zostawili was po wojnie na pastwę promieniowania. Tylko że,gdy oni niszczą samych siebie,wy stajecie się powoli jedyną ostoją ludzkości. Zapewne wkrótce nie będzie już czego ratować i komu pomagać.Ja po prostu nie chcę pozwolić,aby ludzie zapomnieli o tym jak to sprowadzili zagładę na samych siebie. Jak byli głupi i samolubni. Liczę,że przekażesz moją opowieść dalej. Może chociaż ci co będą po nas coś zrozumieją i nie popełnią tych samych błędów. Ale może zacznę od początku. Pewnie się zastanawiasz skąd ja się tu w ogóle wzięłam i skąd o tym wszystkim wiem. I w ogóle o co w tym wszystkim chodzi,bo po twojej minie widać,że nie do końca wszystko zrozumiałeś. Zaczęło się to bardzo niewinnie. Miałam wtedy mniej więcej 25 lat. Nie mam pojęcia jak dawno to było. Ale mogło minąć i 100 lat,a ja bym pamiętała.O takich rzeczach się po prostu nie zapomina. Używałam wtedy jeszcze swojego starego imienia - Yenna oraz mieszkałam w jednym z nieskażonych miast. Wspaniałe czasy. A więc rozpoczynając:"Tego poranka..."