Bi'poların Günlüğü.

Hikaye deki karakterlerin hiç biri hayal ürünü değildir.

"Tüm yarim kalanlara ithafen"

Kahraman kalemini kapağını kapatırken günlüğüne yazdığı en son cümleyi düşünüyordu.

"Öyle birini sevki sen öldüğünde o, yaşamasın.." Kahraman kendi kendine söz vermişti. Artık hayatında aşk diye bir kavram yoktu çünkü.

Umursanmamak,sevilmemek,şefkate muhtaç olmak,kimsenin umurunda olmamak,o'nunda bir kalbi olduğunu unutulması,yanlız kalması,yapayanlız kalması..

Kahraman bunların dibini yaşıyordu..

Tekrar o son yazdığı cümleyi düşündü."Gerçekden beni böyle sevebilecek bir insan var mı" diye düşündü..

"Bir derdi olduğunda rehberine bakıp arayacaklar listesinde en sona inip kimseye bişey anlatamaması kadar kötü bişey olabilir mi bu dünyada ? Ben günlük olarak,Bi'polar günlüğü olarak hayatım en kara satırlarını bu çocukta yaşıyorum." -Sn. Muhuttin(Bir deyiş ile Kahramanımızın iç sesi)

Belki de o kadar çok içten dilemişti ki dileğini kabul olacaktı artık..

"Sairin biri ne demiş biliyormusun Muho?"

"Ne demiş abi ? "

"İnsan demiş,öleceğini bile bile nasıl yaşar ? Ya çıldırır, yada öleceğini unutur"