Elimdeki dosyalarla durusmanın olacağı salona doğru hızla ilerlerken bir anda çalan telefonuma yöneliyorum.Müvekkilime söz verdiğim saatte adliyede olmadığım için acele bir şekilde yürüyorum.Bir an çalan telefonumu kapatmak için başımı öne eğiyorum ve yerle bir oluyorum.Kafanı kaldırdığımda bir çift kahve gözle karşılaşıyorum.Nazikçe beni kaldırmak için elini uzatıyor.Bende bu davetine sıcak bir gülümsemeyle karşılık veriyorum.Yerden kalktıgımda bakışmamız hala sürüyor.Kendimize geldiğimizde bana özür cümleleri sıralıyor ve ben istemsizce gülüyorum adamın o hallerine.Şirin yüzündeki kirli sakalar ona ayrı bir çekicilik katıyor.Elini sanki kırk yıllık bir dostmus gibi tutuyorum."Önemli değil" diyorum fakat hala o özür diliyor.En sonunda bana kartını çıkarıp veriyor.Baktığım zaman meslektaş olduğumuzu anlıyorum ve kartını alıp çantama atıyorum.Gözlerine son kez baktıktan sonra yoluma devam ediyorum. Kim bile bilirdi ki başarılı bir avukatın bir katilin yanlısı olduğunu..All Rights Reserved
1 part