Nandiyan siya,hindi para tulungan ako,
Nandiyan siya,siguro..para bwesitin ako,
Nandiyan siya,hmm para siguro may taga buhat ng ice bucket nya,
Nandiyan siya,hindi rin dahil kaptid ko siya o girl/bestfriend at mas lalong di ko siya nanay!
sabi niya,nandiyan daw siya dahil kaibigan niya daw ako. argh ewan!
Pero...
Oo may pero..
Isang araw kasi noon wala nang nandiyan...
Nandoon na kasi siya sa malayong lugar.
Nakakapanibago,wala nang 'walking malas',
Wala na akong binubuhat na ice bucket,.
wala na ang bwesit sa buhay ko.Ewan! Pero diako masaya sa totoo lang!ang sarap ngang manuntok eh!
"Pst! Hoy UNO!" Did someone call me? No! Walang tumatawag sayo wanver! I can feel my nervousness yes, im just nervous and thats why my heart beat faster than its normal beating.kinakabahan lang talaga ako!siya lang kasi ang tumatawag sa akin ng
"HOY!UNO!BINGI KABA?"
totoo talaga! Boses nya talaga to and i can feel that she's beside me!
TOTGA (Candy Stories #4) (Published under Bliss Books)
54 parts Complete
54 parts
Complete
Engineering students Pfifer and Ivan know that what they have is something special. Without a proper label between them plus an ugly twist of fate, can they manage to be together in the end--or will they remain as each other's TOTGA and nothing more?
***
May feelings na laging nandiyan, nakaabang kung kailan magpapapansin. Nakaabang kung kailan ako titisurin sa mga pamilyar na kanta, lugar, at salita. Magpapaalala sa isang mukha na hindi ko naman gano'n kakabisado pero pamilyar. Magpapaalala sa mga dating pakiramdam.
Malalaman mo raw kung sino ang The One That Got Away mo kapag narinig mo 'yong salita at nakaalala ka ng iisang tao lang; nakatisod ka ng mga dating pakiramdam; nangulila ka sa mga nakaraang saya; nakaalala ka ng mga pamilyar na sakit.
Sabi, time heals wounds at distance makes one forget. Bakit parang hindi naman effective? Bitbit ko pa rin lahat ng what if. Hindi pa rin ako makatakas sa maraming sana.
Ako ba ang bumitiw o siya? Tapos na ba kami talaga?
Ang sarap magtanong kaso...wala nga palang kami noon.
Disclaimer: This story is written in Taglish.