AŞK İSTİLASI

"Hayatı yaşanılabilir kılmamız lazım ."
Adamın elleri hâlâ onun saçlarını okşuyordu. Boy farkından dolayı eğildi ve kızın dudaklarına masum bir öpücük kondurdu. Geri çekilip gamzelerini göstere göstere gülümsedi.

"Şimdi yaşanılabilir."

**
"Ne yaptığını sanıyorsun sen!" diye bağırdı ona. Ela gözlerinde gördüğü ışık şimdi karanlık bir bataklıktı. Nasıl hissettiği, ne düşündüğü anlaşılamayan bir bataklık. Onu göğsünden ittirmeye çalışsa da etki etmemişti.
**
Elleri deli gibi titriyordu ve yaşları dökülmeye devam ediyordu. Ateş etti, olmadı. Bir kez daha, bir kez daha... Bediz'e o kadar yaklaştı ki nefesini üstünde hissediyordu. Bir kez daha ateş ettiğinde yüzünün her tarafı onun kanıyla kaplanmıştı. Fakat onu öldüren kendisi değil, arkasında duran...
**
Babasını bulacaktı. Alparslan Karaman , ölmemişti. Ölemezdi.
**

Tek cümle. Yıllardır ağzından çıkan tek cümle buydu. Ona baktı, gözlerindeki öfkeyi görebiliyordu. Buna mutlu olacağını asla düşünmezdi.

''Senden nefret ediyorum.''