KÖRDÜĞÜM

Gözlerimin, kalbimin ve ruhumun ardındaki boşlukta kayboluyorum. Uçsuz bucaksız bir uçurumun ortasındayım. Yardıma ihtiyacım var biliyorum ama anlatmak veya anlaşılmak istemiyorum. Avazım çıktığı kadar bağırıyorum ama sesimi duyuramıyorum. Yalnızlığı dibine kadar yaşıyorum ve gün geçtikçe bu duruma yavaş yavaş alışıyorum en çokta bundan korkuyorum.

Bu hikaye iki kişi tarafından yazılmaktadır.