Karanlık (+16)

Annesi ile yaşıyan yetim bir kızın hikayesi.

Issız sokokta ilerlerken kalbim adete dışarı fırlayacaktı. Buralar pek tekin yerler değildi ve ben bu yüzden çok korkuyordum.

Ve sanırım korktuğum başıma gelmişti. O ses. O cümleler. "Evin yolunu mu bulamadın küçük gel sen bize sabah gidersin."

Adımlarımı hızlandırırken elimdeki kumaşlara daha sıkı tutundum. Arkamdan geliyordu. Ne vardı beni mesaiye bırakmasan. Pislik adam.

Ayaklarımın yerden kesilmesi ile ağzımdan bir çığlık yükseldi. Yine aynı ses konuştu "Şimdi senle biraz eğlenelim bakalım."

Bana ne yapacakdı.
Artık gözyaşlarım kendi özgürlüğünü ilan etmiştirdi.

"Bırak lütfen." diye bağırdım.

Benim bağırmamdan zevk almıştı.

Üstümden gelen ses ile korkum daha da arttı.

Allahım sen bana yardım et lütfen.

Beni şöyle bir süzdükten sonra üstüme doğru eğildi.

İtmem fayda etmiyordu. Gözü dönmüş gibiydi. Gözyaşlarım daha da şiddetli akmaya başlamıştı.

Gittikçe ümidim tükeniyordu.

Gücüm kalmıyordu.